Na een mooie voorbeschouwing van de heer Den Brok op onze geliefde Phocas Facebook, was het zaterdag 2 mei dan eindelijk zo ver. De prettige ontmaagding van de Damen Raceroei Regatta voor menig Phocaan. Weliswaar de derde editie, maar dit keer met alle facetten aanwezig die zich een nationale wedstrijd kan wensen. Waarna het vorig jaar al klasserend was geworden, maar alleen overgangs- en SA-velden waren uitgeschreven was het dit jaar “volle bak” met ook de eerstejaars- en development velden.
Zaterdagochtend moesten wij vroeg aan de bak voor de O2-. Na een degelijke race werd de finale behaald. Tijdens de finale hebben we op de 1000 meter “laten lopen”. Dit met het oog op de zondag waar onze blikkans aanzienlijk groter was. Echter schoot dit in het verkeerde keelgat bij onze geliefde coach Raph, dit hadden we namelijk niet met hem overlegd. Hij stond ons vrolijk aan te moedigen toen we opeens “light” gingen roeien. Met een zuur gezicht konden wij de nabespreking tegemoet zien.
Zondag moest het dus gebeuren. Zo mooi het weer op de zaterdag was, zo slecht was het op de zondag. Windstilte was ingeruild voor storm en de zwoele zon voor natte regen. De voorwedstrijd liep niet vlekkeloos. Hier kwamen we als tweede uit de strijd met een overall vierde tijd. Niet helemaal wat je in gedachten hebt als je wilt blikken. De finale moest dus anders! Hard weg gaan, hard middenstuk en een harde finish. Zo gezegd, zo niet gedaan helaas. Hard weg werd geruild voor redelijk weg. Dit wil zeggen dat we midden in het veld lagen na 500 meter. Een bootlengte achter Okeanos die eerste lag. Gedurende het middenstuk begon de wind steeds meer op te steken, watervrije halen werden niet meer gemaakt dankzij meters hoge golven. Na een paar mishalen ging ik de schade opmeten in mijn directe omgeving. De omringende ploegen bleken hier ook last van te hebben en we lagen nog op dezelfde plek, zelfs iets dichter naar Okeanos toegeschoven. Met nog 500 meter te gaan begon de achterstand wel benauwend te worden. Okeanos kwam wel dichterbij, maar veel te langzaam. Nadat ik ‘OP!’ tegen Gideon zei, gingen we aan. Op de 200 was de achterstand nog een halve bootlengte, we moesten nog één keer maximaal aan gaan om Okeanos te kunnen pakken. Onder motto, zo veel mogelijk halen maken per minuut, gingen we op de eindestreep af. Aangezien goed roeien toch niet telde met deze omstandigheden, deden we wat wel konden. Dit leidde tot een mooi succes, een blik! Met gepaste trots mag ik Gideon nu Nieuweling +1 noemen en mezelf Overgangs.
