Winterwedstrijden experience
Zaterdag 18 februari was het moment eindelijk daar. Na maandenlange training stond onze eerste wedstrijd voor de deur; de Winterwedstrijden! Een wedstrijd waarbij alles open ligt en je geen idee hebt hoe de andere ploegen ervoor staan na een winter vol ergometertrainingen en bevroren vingers.
We voelden ons goed, hadden de chocoladerepen de afgelopen tijd keurig laten liggen en hadden het gevoel dat we best wat prima halen konden neerzetten. Toch begon de spanning wel wat op te lopen bij het zien van de andere ploegen. Gelukkig hadden we onze tactische zonnekleppen (ook wel oogkleppen) opgezet en zorgde de mist ervoor dat we niet teveel afgeleid werden door de tegenstanders.
Na een klein incidentje met een dol die verkeerdom zat bij het wegroeien van het vlot gingen we vol goede moed op weg naar de start. Topstuur Wies had zich tot in de puntjes voorbereid met een compleet boekwerk waarin het hele raceplan uitgewerkt was, inclusief motiverende uitspraken die ze in het heetst van de strijd naar ons kon roepen.
Bibberend met 5 lagen thermokleding aan lagen we bij de start. Inmiddels hadden we bij de andere lichte damesploegen al naam gemaakt door onze hardop uitgesproken verlangens naar alle zoetigheid die we na de wedstrijd zouden gaan eten. Plots was het moment daar:
Eerstejaars lichte dames, komt u naar de voorstart!
Als tweede mochten we wegstarten met Saurus voor ons en Vidar achter ons. Light oppakken, doorbouwen en… DOOR!
Nog nooit waren we zo gefocust en hadden we zulke gretige halen neergezet. Ondanks protest van de wedstrijdleiding was Vidar dicht achter ons weggestart. Ze bleken de perfecte sparpartner te zijn, waardoor we de hele race scherp moesten blijven om ze niet op ons te laten inlopen. Ze bleken echter wat leuke trucjes te hebben om ons af te leiden, zoals coaches die naast ons gingen fietsen en schreeuwen, die onze eigen coaches van de weg af reden en ze hadden zelfs een auto ingezet die een minuut lang luid toeterend naast ons bleef rijden.
Ondanks deze afleiding hebben we onszelf overtroffen, hebben we Vidar op afstand gehouden en bleven we strakke halen neerzetten.
Na twee kilometer werd het zwaar. Nog niet eens op de helft! Maar we wilden winnen. WINNEN! En zo traag als die eerste twee kilometers gingen, zo snel gingen de volgende drie. Voor we het wisten knalde Wies onze eindsprint erin. Op de een of andere manier konden we onze brandende benen nog sneller plat duwen en trapten we onszelf richting de finishlijn.
MEER MEER MEER! Ennnnn light…
Een fantastisch euforisch gevoel. Alle pijn was meteen vergeten. Wat was dit gaaf! Volgende wedstrijd willen we nog harder! Hiervoor hadden we al die tijd getraind. Op dat moment hadden we nog geen idee hoe we het hadden gedaan. Onze coaches hebben daarnaast een talent voor neutrale gezichtsuitdrukkingen. We tilden de boot naar de botenwagen, kregen chocola in onze monden geduwd en het was tijd voor de nabespreking waarbij we eindelijk hoorden hoe ver we het hadden geschopt. We hoopten dat we toch wel een beetje mee waren gekomen, toch zeker wel middenmoot?
De uitslag bleek boven onze verwachting; VIERDE!
Onze strijdlust is nu nog meer aangewakkerd en we hopen dat we dit nog verder kunnen uitbouwen. Een mooie vierde plek moest uiteraard nog wel gevierd worden in Delft met een warme stroopwafel met gesmolten chocola zo groot als ons hoofd. Dat smaakte naar meer!
Oja, en we hebben nu ook best wel zin in de rest van het seizoen. We gaan in elk geval ons uiterste best doen om het maximale eruit te halen!
